مجمع جهانی بهداشت در سال 1980، جهان را عاری از هرگونه آبله اعلام کرد. اما تا پیش از آن، هزاران سال انسان ها با آبله در نبرد بودند، و این بیماری حدود 1 نفر در هر 3 نفر از افراد آلوده را می کشت و بازماندگانی با زخم های عمیق، دائمی و غالبا نابینایی برجای می گذاشت. میزان مرگ و میر در جمعیت خارج از اروپا، که مردم در آن تا پیش از انتقال ویروس توسط مسافران به آن مناطق، ارتباط کمی با ویروس داشتند، به مراتب بیشتر بود. به عنوان مثال، مورخان تخمین می زنند که 90٪ از جمعیت بومی قاره آمریکا در اثر آبله که توسط کاشفان اروپایی انتقال یافت، مردند. آبله تنها در قرن بیستم، موجب مرگ 300 میلیون نفر شده است. طبق گفته دکتر آدالجا “آبله چیزی بود که بار سنگینی به کره زمین تحمیل کرد، و این نه فقط مرگ بلکه نابینایی هم بود، و این همان دلیلی بود که باعث می شد تلاش برای ریشه کن کردن آن از زمین صورت گیرد.”
